Vandaag ging ik op pad. Op weg naar mooie ontmoetingen met mijn dementerende medemens.
Eerst even langs de activiteitenbegeleidster, want die heeft gevraag of ik even eerder kan komen. En waar ik al bang voor ben gebeurt…..dit wordt mijn laatste bezoek.
Waar is het mis gegaan?
In de wereld van nu, die zo snel draait en ingewikkeld is om te volgen voor de mensen met dementie, ontmoet ik de mensen in de wereld van verwondering, van spel, van echt samen zijn. Als contactclown kom ik niet leuk doen, maar zoek ik naar contact met verrassingen waarin de mensen met dementie worden meegenomen in een belevingswereld die aansluit bij hun wereld. Ik maak de wereld om hen heen weer even eenvoudig, ze hoeven niets te begrijpen, maar ze mogen mee in de flow van het moment en volg ik hen daarin.
Hoe mooi is dat?
Vandaag hielp de 101 jarige mevrouw mij met al haar kunnen om een bal te pakken te krijgen die net buiten ons bereik lag. Te korte armen was haar conclusie, al waren die van haar wel langer dan de mijne. De mevrouw aan de andere kant van de tafel gaf aan dat haar gezicht aan de andere kant zat, dus dat ze er niets aan kon doen. Gelukkig was dat al snel opgelost toen ik bij haar kwam en eens even goed haar achterkant bekeek.
Bij een andere mevrouw werd de bal een broer met een gele zakdoek eromheen gevouwen. Er ontstond een mooi gesprek met handpop uiltje die hielp de broer extra mooi te maken.
Zo gaf de bal met alle mensen een mooi uitgangspunt tot contact. Er kwam muziek uit, de bal stuiterde, de bal had haren en meneer probeerde even of de haren van zijn vrouw ook zo mooi op en neer dansten als de haren van de bal.
Een muziekdoosje gaf een rustig moment met mevrouw die onrustig met haar tasje bezig was. Samen pakten wij het uit en weer in en de warme blik die ik van haar kreeg bezorgde mij kippenvel.
En zo waren er nog veel meer mooie, kleine en bijzonder ontmoetingen met deze bijzondere mensen. Ontmoetingen die niet in woorden te vangen zijn
Ik neem afscheid van de mensen, “Kom je snel weer?” is de vraag. Maar ik weet, dit was voorlopig de laatste keer. Want de medewerkers van de afdeling vinden het ingewikkeld, zo’n clown op de afdeling. En daar is het mis gegaan. Want wanneer de medewerkers niet zien welke meerwaarde het contact voor de bewoners heeft, de kleine waardevolle momenten niet kunnen waarnemen, blijft een clown een clown zoals iemand in zijn of haar gedachten heeft. Misschien eng, kinderachtig, onvoorspelbaar…..
Na een waardevol gesprek met de manager en de activiteitenbegeleidster neem ik met pijn in mijn hart afscheid. We spreken af de afdeling even ruimte en tijd te geven en contact te blijven houden. Dankbaar ben ik dat ik zo’n 2 jaar de bewoners bijna maandelijks mocht bezoeken, maar ook intens verdrietig dat ik het niet voor elkaar heb gekregen om de medewerkers het belang te laten inzien om aanwezig te zijn bij mijn bezoeken. Zodat ze met eigen ogen het wonder van de contactclown zouden kunnen ervaren.
Met tranen in mijn ogen loop ik naar mijn auto. Ik heb de mensen beloofd snel terug te komen en ik hoop dat ik mijn belofte waar mag maken.